Μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λυσμονιούνται λέει... κάτι ξέρει όποιος το λέει! Μα να του πείτε αυτού του κυριούλη, πως μάτια είναι και δεν αλλάζουν χρώμα κι όταν τα ξαναδείς είναι σα να ήταν και χθες δίπλα σου.
..Και τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν. Κι αρχίζει και πονάει πάλι απ' την αρχή, όπως τότε, που δεν είχες συνηθίσει την απουσία, που δεν το είχες δεχτεί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Είναι που ξίνεις μια πληγή. Και τρέχει πάλι το αίμα! Άλλα είναι μία πληγή που δεν θέλεις να κλείσει και να ξεχαστεί. Θέλεις να την κουβαλάς στο κορμί σου. Για αυτό και την ξίνεις μέχρι να ξαναματώσει...
ΑπάντησηΔιαγραφή