Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Θεωρία Νο83: ο άνρθωπός του

Δεν είχαν περάσει 6μήνες που είχαμε αποκτήσει τον πανέμορφο κ υπέργλυκο(ας μ επιτραπεί η λέξη :P) σκύλο, όταν έφυγε τρέχοντας απ'την πόρτα της αυλής. Εγώ κι ο αδερφός μου έντρομοι μη και τον χάσουμε τρέξαμε πίσω του να τον προλάβουμε! Ο ίδιος πιστεύω θα το έβλεπε ως παιχνίδι αρχικά, διότι τρέχαμε από πίσω του στα στενά εκεί τριγύρω! Εγώ όμως ιδίως απ'τη στιγμή που σταμάτησα να τον βλέπω στην απέναντι γωνία και δεν είχα ιδέα για το πού βρίσκεται μέχρι και όταν η μητέρα μου μας πήρε τηλέφωνο ότι τον βρήκε λίγο παρακάτω, είχα πλαντάξει στα κλάματα! Ήταν μικρός(ούτε ενός χρόνου) και δεν είχε μείνει ποτέ έτσι μόνος του στο δρόμο.. "Ας φύγει αν θέλει! Άστον!" μου φώναζε ο παππούς σχεδόν αδιάφορα ενώ εγώ έκλαιγα ασταμάτητα...!!!
Μετά από λίγα χρόνια, τον είχα βγάλει βόλτα-ελεύθερο για να το ευχαριστηθεί ! Κι εκεί που ανέβηκε σε ένα λοφίσκο και εγώ περίμενα να κατέβει, αργούσε κ δεν εμφανιζόταν πουθενά όσο κι αν φώναζα τ'όνομά του!! Έσπευσα σε ενισχύσεις: τηλέφωνο στον αδερφό να ψάξει κοντά στο σπίτι όσο εγώ θα περίμενα στο πάρκο όπου τον είχα πάει αρχικά.. και ναι όντως "το παιδί μου" είχε γυρίσει σπίτι όπου τον υποδέχτηκε ο αδερφός μου(ο οποίος είχε κατααγχωθεί κ μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να έχασα το σκύλο!!!)!
Η άλλη φορά, ήταν ενώ ήμουν μαζί με το αγόρι μου που δεν κοιτούσα πού είναι και τι κάνει ο σκύλος που τριγυρνούσε παραδίπλα μας ελεύθερος πάντα, ώσπου αντιληφθήκαμε ότι κάπου μακρύτερα είχε φύγει μόνος του..! Πάλι άγχος κι αγωνία! Πάλι ψάξιμο κ φωνές στα τριγύρω στενά.. ενίσχυση αυτή τη φορά η μαμά! Η οποία τον βρήκε κάπου στη μέση της διαδρομής σπίτι-πάρκο, τον φώναξε κ αυτός έτρεξε στην αγκαλιά της! Δεν ήταν η τρίτη και φαρμακερή όμως...!
Λίγους μόλις μήνες αργότερα, πάλι βόλτα, πάλι βραδινή,πάλι μαζί με το αγόρι μου για παρέα-νέα κι ερωτευμένα παιδιά, ώσπου να δώσουμε ένα παθιασμένο φιλί ο σκύλος πάλι άφαντος! Έλειπε όμως και η σκυλίτσα που έτρεχαν πέρα δώθε για ώρα πριν!! Να σου πάλι περπάτημα, τρέξιμο, φωνές... τηλέφωνο στη μαμά... ψάξιμο με και χωρίς αμάξι...έφτασε 3 και τίποτα πουθενά! Επιστρέψαμε σπίτι.. περιττό νομίζω να αναφερθώ στο καρδιοχτύπι μου, τις τύψεις μου και τα δάκρυα που έτρεχαν σαν καταρράχτες! Λυγμοί κ πόνος! Έπεσα για ύπνο με κλάματα, αφού πρώτα είχα ενημερώσει φίλους κ είχα ανεβάσει φωτογραφίες με κάθε τρόπο στο ίντερνετ..μέχρι κ την αστυνομία είχαμε ενημερώσει σε περίπτωση που τον δουν!!!! Ξύπνησα επίσης με δάκρυα στα μάτια που συνέχισαν να τρέχουν στη συνειδητοποίηση πως δεν ήταν ένας εφιάλτης... Έψαξα αμέσως για νέα κ ένας φίλος είχε δει ενα σκύλο που έμοιαζε στο δικό μου δεμένο και ματωμένο σε ένα μαγαζί!! Περιττό να πω πως σε χρόνο dt ήμουν ντυμένη κ κατέβαινα με το ασανσέρ(ανελκυστήρα για να μιλάμε ελληνικά ;Ρ)! Κι εκεί που άνοιγα την εξώπορτα της πολυκατοικίας μέσα στα δάκρυα και το άγχος... εκεί μπροστά με περίμενε ο αγαπημένος μου σκύλος, φανερά αγχωμένος και ο ίδιος-μπορεί να πέρασε ωραία με την παρέα του το βράδυ, όμως για ένα "σκυλο-σπιτόγατο" όπως ο δικός μου θα ήταν μια περιπέτεια όχι απαραίτητα ευχάριστη ή εύκολη!! Φυσικά τον αγκάλιαζα και τον χάιδευα με δάκρυα χαράς πλέον και ανακουφισμένη που επέστρεψε :)
Ακόμη και σήμερα συνεχίζω να τον αφήνω ελεύθερο στη βόλτα του για να το ευχαριστιέται κι ο ίδιος, όμως εγώ ξέρω πόσο γρήγορα χτυπάει η καρδιά μου όταν δεν τον έχω στο οπτικό μου πεδίο! Παρόλα αυτά όταν τον φωνάξω έρχεται τρέχοντας δίπλα μου κ μάλιστα όταν δεν με βλέπει κι αυτός ψάχνει με βλέμμα αγωνίας τριγύρω να με βρει
Μπορεί να είναι ο σκύλος μου, αλλά μάλλον είμαι κι εγώ γι'αυτόν ο άνθρωπός του!


Η ανάρτηση αυτή όμως δεν έγινε για να σας πω πόσο αγαπάω-λατρεύω το σκύλο μου ή για το ότι ο σκύλος είναι ο πιο πιστός μας φίλος! Έχει να κάνει με το ότι στην πράξη κάπως έτσι είναι και οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους... κάποιος που σ'αγαπάει θα μείνει δίπλα σου, θα νοιαστεί για το αν είσαι εσύ δίπλα του κ αν φύγει θα γυρίσει! Αν δεν θέλει όμως, δεν πα να κλαις κ να οδύρεσαι, να πονάς... δε θα γυρίσει! Κι αν το θες έτσι είναι και εγωιστικό... να είναι εκεί επειδή εσύ φοβάσαι να μην τον χάσεις?! (Δεν είχε κι άδικο τότε ο παππούς: "Ας φύγει αν θέλει! Άστον!") Γι'αυτό και δεν συμφωνώ με την ατάκα "το σκυλάκι του/της"... το σκυλάκι έρχεται αν κ όταν το θέλει κι ας το τραβάς εσύ απ'το λουρί...
Τι κι αν είναι ο σκύλος σου? Αυτό που μετράει είναι να είσαι εσύ ο άνθρωπός του.

7 σχόλια:

  1. τι γλυκό.. :)
    θέλω και εγώ σκυλάκι τώωρα^
    όσο για τους ανθρώπους.. θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου γ ακόμη μια φορά:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο.
    Μου θύμισες την κλασσική φράση

    ''Αν αγαπας κατι αστο να φυγει αν γυρισει ειναι δικο σου αν οχι δεν ηταν ποτε''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ναι κι εγώ τη θυμήθηκα αν κ ποτέ δεν ήξερα αν την υποστηρίζω, αλλά απ'ότι φαίνεται ναι, συμφωνώ!

      Διαγραφή
  3. Τζαναμπέτικο το σκυλάκι! :P
    Ωραία ανάρτηση πάντως και δε ξέρω,ήταν και κεφάτη και αισιόδοξη.

    Σωστό το γενικότερο νόημα, που ανέφερες! :)

    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχα ο γλυκός μουυυ :')
      thx για το χρόνο σου(βγήκε λιγο τεράστιο το ποστ :p)! ήταν σκέψεις κατά τη διάρκεια της βόλτας του "παιδιού μου" μέσα στο χιόνια ενώ έτρεχε προς τα μένα ακούγοντας με να τον ψάχνω κι είπα να το μοιραστώ με τον παραλληλισμό αυτό ! καλη συνέχεια κ σε σένα :)

      Διαγραφή
  4. Είχα την ευτυχία να μένω σε σπίτι με αυλή κ είχα πάντα πάνω από 3 σκυλιά.
    Κ είναι πραγματική ευτυχία να έχεις σκυλιά όχι γιατί είναι τα μόνα που σ αγαπάνε όπως κ ότι κ να είσαι, όχι γιατί είναι πάντα δίπλα σου κ πιστοί, όχι για όλα αυτά τα εγωιστικά που λέμε όλοι κατά καιρούς
    αλλά γιατί σου μαθαίνει με ένα περίεργο τρόπο, χωρίς λόγια κ συζητήσεις, να αγαπάς όλο το κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ναι, *Douli* πιστεύω πως ισχύει!! όπως επίσης πιστεύω πως οι άνθρωποι που μεγαλώνουν με σκυλιά ή απλά τα αγαπάνε είναι καλύτεροι άνθρωποι :)
      Ήσουν πολύ τυχερή πάντως και για την αυλή και για τα πολλά σκυλιά!

      υ.γ. ευχαριστώ που άντεξες να διαβάσεις ολόκληρη αυτή την τεράστια ανάρτηση!!

      Διαγραφή