Έρχονται στιγμές που θες να μείνεις μόνος...μακριά απ' όλους και απ' όλα... αλλά αυτές οι στιγμές χωρίζονται σε δύο ειδών, ας πούμε. Άλλοτε γιατί έχεις ανάγκη να βρεθείς με τον εαυτό σου κι άλλοτε γιατί θες να δεις αν και ποιοί θα σε ψάξουν ώστε να μην μείνεις μόνος. Βασικό λοιπόν είναι να ξέρεις για ποιόν απ' τους δύο λόγους θέλεις να ξαμείνεις πιο πέρα, κάθε φορά που το επιλέγεις!
Εγώ μπορώ να τους δεχτώ και τους δύο, όχι απλώς να τους δικαιολογήσω, αλλά να τους δεχτώ. Εσύ, που το διαλέγεις, ξέρεις να το αιτιολογήσεις;; Ξέρεις να μου πεις ότι θέλεις εσένα κι όχι εμένα εκείνη τη στιγμή ή αντίστοιχα να δεχτείς την προσπάθειά μου να σε προσεγγίσω και να σ'αγκαλιάσω;; Γιατί, ξέρεις, μπορεί να μου δώσεις να καταλάβω λάθος ότι πρέπει να ψάξω τί έγινε και να σε βοηθήσω, ενώ στην πραγματικότητα δεν εχεις χώρο κ χρόνο για μένα ή αντίστοιχα ότι σε πιέζω και σε στριμώχνω τη στιγμή που με έχεις ανάγκη περισσότερο... Δε λέω, καλές και ισχυρές οι σιωπές, αλλά και τα λόγια εκτός από βλαβερά μπορούν να αποδειχθούν λυτρωτικά. Όχι τα πολλά λόγια. Όχι τα καθυστερημένα και προερχόμενα από συσσωρευμένο θυμό ή κάποιο άλλο συναίσθημα. Τα αληθινά, τη στιγμή που τα νιώθεις. Μπορεί και μια κουβέντα να αρκεί. Από το να έρθει η παρεξήση, καλύτερα να δωθεί εξήγηση κι ας είναι και πικρή.
p.s. Δε θέλω να ακούσω για κατάλληλες στιγμές... έχω τσεκάρει και τις 24ώρες της μέρας, καμιά τους δε συμφέρει :p
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου