Πέρσι μου είχε ζητηθεί να κάνω μια ανάρτηση περί καψούρας, αλλά δεν τα είχα καταφέρει! Βλέπεις, είναι η καψούρα που πονάει γιατί την περνάς μόνος σου (με ή χωρίς χωρισμό), αλλά και η καψούρα που σχηματίζει χαμόγελα στο πρόσωπό σου έχοντας τν άλλο δίπλα σου/απέναντί σου... Και τις δυο τις γουστάρεις! Μαζοχισμός, πώς να το κάνουμε?!
Δεν τα είχα καταφέρει να γράψω κάποια θεωρία που λες τότε, κυρίως γιατί η "παραγγελιά" ήταν για το πρώτο είδος καψούρας και δεν έβρισκα λόγια... όχι πως τώρα βρίσκω-για καμιά απ'τις δύο περιπτώσεις! Η καψούρα φίλε μου δεν έχει λόγια... έχει αίσθημα... τραγούδια, κλάμα... φωνές, κραυγές! έχει απερισκεψίες και βιαστικές κινήσεις δίχως λογική...
Η ανάρτησή μου λοιπόν περί καψούρας θα περιοριστεί στο ότι τζάμπα με φωνάζαν όλοι γάτο... !!
Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
πόσο μισώ τη λέξη "καψούρα"... Ίσως να είναι από άρνηση στο ότι όλο αυτό το συναίσθημα που περιέγραψες λέγεται έτσι, μια λέξη που για μένα το ευτελίζει λίγο. Δεν ξέρω :/
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι η μόνη που το βλέπω έτσι;