[ok, ο τίτλος δν είναι απόλυτος, καθώς-ευτυχώς!!- υπάρχουν άτομα που ακόμη συνεχίζουν να με κάνουν να λέω "αξίζει". Ωστόσο υπάρχει και το δυστυχώς: η πλειοψηφία όχι.]
Όλοι μας έχουμε τις καλές και τις κακές μας στιγμές, αυτές που θέλουμε παρέα κι αυτές που θέλεουμε να μείνουμε μόνοι μας...αυτές που δεν ξέρουμε τι μας γίνεται ή τί θέλουμε(τότε που βγάζουμε τον άλλο μας εγω θα έλεγα!) κι άλλες που ξέρουμε ακριβώς και πράτουμε αναλόγως... επίσης υπάρχουν λιγότερο κ περισσότερο κοινωνικοί άνθρωποι...όμως κάποιοι φεύγουν απ'αυτή τν κατάταξη και εντάσσονται στους λιγότερο ή περισσότερο κομπλεξικούς, αγενείς και κατά πάσα πιθανότητα εκνευριστικούς! Πόσο μάλλον, τη στιγμή που εσύ προσπαθείς να είσαι αξιοπρεπής, συμπαθής καθώς επίσης να τους πλησιάσεις, να τους βοηθήσεις να μη νιώθουν άβολα(γτ πιθανότατα εχς βρεθεί στη θέση τους) και είσαι γενικότερα καλοδιάθετος! Αλλά νομίζω πως το μόνο που έχω τα πω, είναι κρίμα γι'αυτά τα άτομα...και για όσους τα έχουν πραγματικά κοντά τους, τα ανέχονται και προσπαθούν να τα δικαιολογούν διαρκώς.. δεν κρίνω ούτε τους μεν ούτε τους δε, εφόσον όλοι έχουμε τις παραξενιές μας και όπως λένε "με το να κρινεις κάποιον δεν προσδιορίζεις ποιος είναι αυτός, αλλά ποιός είσαι εσύ." Απλά, προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να μας ενδιαφέρει η συμπεριφορά του περίγυρού μας και ως προς τους άλλους, κι όχι μόνο ως προς τα εμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου