Θεωρία Νο2: Γιατί το τραγούδι αυτό πάντα να λέει δεν μπορώ...

Το έχεις νιώσει κι εσύ, έτσι…;

Αυτό το τρέμουλο στα χέρια σου…τον κόμπο στο στομάχι σου και την επέκταση αυτού σε ρίγος σε όλο σου το σώμα…

Ναι, μιλώ για το μούδιασμα στους ώμους σου και στα πόδια… Γι’ αυτό που, αν κάθεσαι νιώθεις πως αν σηκωθείς τα πόδια σου δεν θα σε κρατήσουν κι αν είσαι όρθιος δεν θα μπορέσεις να κάνεις άλλο ένα βήμα και θα σωριαστείς στο πάτωμα!

Να, που σκέφτεσαι το χέρι του να πάει να σ’ αγκαλιάσει ξανά και παραλύεις και πάλι από ρίγος σ’ όλο σου το σώμα ενώ η καρδιά σου κοντεύει να ξεριζωθεί! Που τώρα σου έρχονται εικόνες…εικόνες μ’ εσάς…με χαμόγελα…μ’ αυτό που είχατε…

Να, σαν εκείνη που σου κρατούσε το χέρι μέσα στο χιόνι… ή όπως τότε που ξαπλώσατε για να δείτε τα’ αστέρια… ή ακόμα κι εκείνο το παθιασμένο φιλί μες στη βροχή-τότε που δε φορούσε την κουκούλα του ώστε να βρέχεστε και οι δύο μαζί!

Τότε που σ’ αποκάλεσε «ζωή του»…και τότε που σου πρωτοείπε «σ’ αγαπάω»…κι εσύ γέλασες(τι ανόητο κοριτσάκι!-θα σκέφτηκε…)… Αλλά και κάθε φορά που σου έλεγε «σ’ αγαπάω»…κι εσύ τότε χαμογελούσες… πόσο θα ‘θελες να χαμογελάσεις και τώρα ε…; χωρίς λόγο…απλά επειδή σε κοιτάει!

Αχ! το τραγούδι τελειώνει… “can’t stop loving you…”… -ναι, όλα αυτά ακούγοντας ένα τραγούδι! σου έχει συμβεί κι εσένα, έτσι ; όμως το ρίγος δε λέει να σταματήσει…ούτε το υπέροχο χαμόγελό σου που βλέπω-ή έστω που θυμάμαι-λέει να φύγει !

Κι ωπ! Κι αυτό το τραγούδι σε θυμίζει! Αλλά ποιόν πάω να ξεγελάσω;! Όλα εσένα θυμίζουν!! Εσένα και τις υπέροχες στιγμές μας… κι αν οι δρόμοι μας χωρίσαν…οι στιγμές αυτές είναι δικές μας και θα παραμείνουν…κι ίσως-πού ξέρεις;!-κάποτε βρεθείς πίσω από την πόρτα ή το παράθυρο που θ’ανοίξω!

Μέχρι τότε να ξέρεις…μου λείπουμε, μα παραπάνω μου λείπεις εσύ…&σ’αγαπάω…

Να χαμογελάς πάντα…

&να προσέχεις…